بیست و هفتم شهریور به تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، بدلیل در گذشت استاد شهریار، روز شعر و ادب پارسی نامیده شده است.
استاد شهریار
محمد حسین بهجت تبریزی ملقب به “شهریار” (متولد 1285 ، وفات 1367) شاعر ایرانی اهل آذربایجان بود که بدلیل اشعار آذری و پارسی‌اش شهرت فراوانی یافت.
از مهمترین آثار وی میتوان به منظومه حیدربابا (حیدربابایه سلام) اشاره کرد که به زبان آذری و در وصف روستایی که در کودکی محل زندگی او بود سروده شده است.
شهریار به غیر از شعر، به دیگر حوزه های هنری از جمله خوشنویسی و موسیقی تسلط کافی داشت. او در نوجوانی ساز سه تار را خوش مینواخت و همچنین خط تحریری، نسخ و نستعلیق را خوب می‌نگاشت.
استاد شهریار و حضرت حافظ
استاد شهریار به گونه‌ها و قالب های مختلف شعر پارسی مانند: قطعه، قصیده، غزل، شعر نیمایی و رباعی تسلط داشت اما شهرت وی به سرودن غزل بیشتر بود.
ارادت و علاقه وافر محمد حسین بهجت (شهریار) به حضرت حافظ ،از او را یک غزل شناس و حافظ شناس وارسته ساخت تا آنجا که سرودن غزل را یک دین بر گردن خود می‌دید.
میزان تسلط و آگاهی استاد شهریار به غزلیات حضرت حافظ ،پدید آورنده مجموعه ارزشمندي تحت عنوان « بررسي اشعاري از حافظ از ديدگاه شهريار » شده است.
این مجموعه توسط ابوالفضل عليمحمدي گردآوري و تدوين شده است، که در آن استاد شهريار اقدام به شرح و تفسير صد و يازده غزل از خواجه شیرازی مي پردازد.
هركه از جوي خرابات نخورد آب حيات گرگل باغ بهشت است خزان خواهد بود
حافظا چشمه‌ي اشراق تو جاويداني است تا ابد آب از اين چشمه روان خواهد بود
جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را
نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را
کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم
به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را
به یاد یار دیرین کاروان گم کرده رامانم
که شب در خواب بیند همرهان کاروانی را
بهاری بود و ما را هم شبابی و شکر خوابی
چه غفلت داشتیم ای گل شبیخون جوانی را
